Babam

Babam, kaybetmekten korktuğum tek varlığımdı. Kalbi sevgi dolu, cömert, kibar, anlayışlı, şefkatli, benim idolümdü. Öyle zamansız ayrıldı ki aramızdan, milyonlarca mum söndü içimde. Evet biliyorum bundan sonra yokluğunu o kadar çok hissedeceğim ki, sevgisi hep yanımda olacak.

Hani derler ya “Gün; bir babanın evinden çıkmasıyla, evine dönmesi arasında geçen zamandır.” Benim babam 2 yıla yakın evinden çıkamadı, 4 aydır da yatağından… Benim için gün kavramı da değişmişti. Hele hele 8 Aralık 2012’de nihayet evden çıkabildi ama biliyorum bir daha dönmeyecek artık gün kavramı da benim için bitmiş oldu.

O güçlü kanatlarıyla nasılda korurdu beni. O kadar çok severdi ki sözcüklere dökemez ama gözlerinden anlatırdı da, gözlerinden dökülen bu sözcükleri hiçbir şair şiir edemez, edebiyatçı da bu kadar güzel yazamazdı. O gölgesinde serinlediğimiz koca çınardı, ama gölgesi gövdesinden büyük çınar.

Babam, savunmasız girdiğimiz her savaştan galip gelmemizi sağlayan o özel kişidir. Ben hastalığıyla verdiği savaşta gelip gelmesini sağlayamadım. Kaybetmenin 7. Günü o kadar özlemeye başladım ki bundan sonra vereceğim savunmasız savaşlarımda o yine yanımda olacak ben yine galip geleceğim.

Beni her zaman koruyup kolladın, o kadar iyi yetiştirdin ki, her ihtiyacımda yanımda oldun. Bundan sonra sensizliğe nasıl alışırım, özlemlerimi nasıl ulaştırabilirim, nasıl görebilirim bilemiyorum… Mecbur muydun en uzağa gitmeye… Ne kadar ihtiyacımız vardı sana…

Artık aklımdasın, seni hiç unutmayacağım seninle konuşup, seni yazacağım. Senin yaptığın gibi ağladığımı hiç kimse görmeyecek. Bir gün bende senin yanına geleceğim bol bol konuşacağız yine şakalaşacağız, özlemlerimiz o gün bitecek.

BABAMA
El etek öpmeden geldin bu günlere,
Küçülmeden tutkularına,
Yenilmeden ihtiraslarına,
Mahcup olmadan kendine,
Çocuklarına
Ve dostlarına.
Anlında ter,
Gözünde ışık,
Gönlünde gurur,
Olursa işte böylesi olur…
Ahmet Selçuk İLKAN