‘İyi insanlar Cennete gider’ değil,

Anason kokuyor sofralar
Yaşlandırıyor seni aynalar.
Her geçen gün birer birer eksiliyor dostlar.
Sanal alemde de olsa görüşür olduk
Daha çok şeyimiz vardı paylaşacak…
Güle güle git sevgili büyüğüm, dostum
En sağdık yarimiz, kucaklasın seni,
Ve (Günü gelince) bizleri!…
 
 
Dostlarla beraberiz, sohbet, muhabbet ayrılıyor eve dönüyorum. Sosyal medya Facebook’da Veysel BALKAN ağabeyimi kaybettiğimizin haberleri… Yutkunuyor, nefesim daralıyor, boğazım düğümleniyor, sesim kısılıyor… Hasrettim, artık bir daha göremeyecektim. Ben onun ‘GÜLÜM’ dediği kardeşiydim. Bana yaşamda ağabey nasıl olunur, bu keyfi yaşatandı. O büyük insanla bir daha beraber olamayacaktık. Acele edip erken ayrılan o koca çınar artık yoktu. Ama bir şeyi çok iyi biliyorum. Bu güzel Cumhuriyet öğretmenini; özel yaşamında göstermiş olduğu gururlu, onurlu, şahsiyetli ve düzgün adamlığıyla benim için örnek kalacaktır.
 
66 yıllık yaşamının çocukluk dönemi hariç tüm kalan kısmını Cumhuriyet Öğretmenine yakışır bir şekilde geçen eğitimci şair Veysel BALKAN mütevazi prensiplerinden taviz vermeyen, dikkatli, seviyeli, üslubu, giyimi ile gerçek bir beyefendi fikir adamıydı. Çok üzgün ve duyguluyum. Neyi nasıl yazacağımı bilemiyorum. Oysa 7 yıldır yerel gazetelerde köşe yazmama rağmen Veysel BALKAN ağabeyimi yazmak hiç bana bu kadar zor gelmemişti.
 
En son bana yazdığı mesajının bir bölümünde ‘Erdoğan; Karasu’yu (Erfelek) bilmeyenler bilsin diye soruyorum: Siz bizden küçüksünüz amma, aklına hiç kavga ettiğimiz, kaba davrandığımız bir an geliyor mu? Sadece benimle değil. Tümümüze özgü bu soru. Ne sağlam bir yapımız, komşuluk ilişkimiz vardı. Vallahi doğru söylüyorum. Kardeşten ileri idik. Canım ilk yandığında Karasu’lunun çok kullandığı bir sözcükle başladım. ‘GÜLÜM’ ne kadar içten değil mi GÜLÜM?’ yazmıştı.
 
Emekli olduktan sonra yaşantımı Ayancık’ta devam ettirmekteyim. Sevgili ağabeyim Veysel BALKAN teyzesini ziyarete Ayancık’a geldiğinde birlikte olur sohbet ederdik. Konuşmalarımız hep Karasu (Erfelek) üzerineydi. Çocukluk ve gençlik döneminde birlikte yaşadığımız dostlarımızı kapı kapı, teker teker sorardı. ‘Veysel ağabeyi Erfelek’te biraz kalsan onlarla hasret gidersen’ dediğimde ‘Senin Karasu’da evin var mı? Sorusuna ‘Evet’ cevabıma’ sakın kaybetme. O evin sayesinde sık sık gidersin benim gibi Karasu’ya hasret kalmazsın… Benim Karasu’da evim yok nerede kalayım dediğinde bir duygu seli kaplardı.
 
Benim tanıdığım meslek büyüğüm ağabeyim Veysel BALKAN; gözü pek, entelektüel birikimi olan, inandığı gerçekleri dile getirmekten korkmayan, herkesi sevgiyle kucaklayan, tutarlı, samimi, çevresinin tasa ve kıvancını paylaşan adam gibi adamdı. Güle güle git adam gibi adam, güle güle sevgi insanı, dürüst, mert dostum… Büyüğüm olduğun ve senin ‘GÜLÜN’ olduğum için mutluyum. Işıklar içinde uyu yerin hep bahar olsun…