Herkesin bir dedesi var değil mi!

Benim de iki dedem vardı.. Birini çok uzun yıllar önce kaybettim. Daha çok küçüktüm. Dede sevgisini anlamadan severdim. Ama büyüdükçe dede sevgisinin önemini çok daha iyi anladım. Sanki hiç gitmemiş gibi sanki hep yanımdaymış gibi hissettiren dedem. Nur yüzlü, güler yüzlü, çocukla çocuk olan, yetişkin ile yetişkin olan 101 yaşında gözlerini ebediyete yuman benim tontiş dedem…

Daha Annesinin karnında iken, Babasını Çanakkale Savaşı’nda kaybeden 01 Ocak 1919 doğumlu Dursun SABUNCU, babasızlığı iyi bilen, yetime öksüze ayrı bir sevgisi olan güzel kalpli dedem.

Şehit çocuğu olan daha baba sevgisi bilmezken 9 çocuğuna baba sevgisi yaşatan adamdı benim dedem. Ölümden hiç korkmazdı. Yaşına rağmen Akli dengesi gayet iyi olan dedemin son günlerinde hep yanındaydım. Son nefesini verirken, sanki “ELVEDA” güzel kızım dercesine o güzel bakışlarını asla unutamam dedeciğim… (Sürekli benim güzel kızım diye severdi beni). Nurlar içinde yat….  Sonsuzluğa uğurladığımız 3 Ağustos 2020 unutulmayacak bir gün.

Kurban bayramının arefesi… Erfelek’te köyde bulunan dedem ile annemin yanına gitmiştim. Beni görünce gözlerinin içi gülerdi… Fazla yürüyemediği için kan dolaşımında sıkıntı olan dedemin sağ bacağının morardığını görünce hemen Sinop Devlet Hastanesi’ne götürmüştüm. Oradan Samsuna sevk edilen dedem ile birlikte Samsuna yol aldık. Ambulansa Covit 19 nedeniyle ikinci bir kişiyi almadıklarından dolayı yalnız bindirmek zorunda kaldım. Dedem ise (canım dedem) onu tek yolladığımı düşünüyordu. Tek  bırakır mıydım hiç… 2 gün uykusuzluğumuza rağmen peşinden “dedeciğim hiç merak etme arkanda olacağım” diyerek hemen araca bindim. Samsun’a ulaştığımda sedyesiyle birlikte müşahede odasına götürmüşlerdi. Sesini duydum “Türkannnnn nerdesin kızım….”

“Buradayım” diyerek hemen sarıldım. Gözleri doldu. Hem gülüyordu hem ağlıyordu. “Gelmeyeceksin sandım” dedi bana…..

““Gelmem mi dedem! gelmem mi!” dedim…

Bütün gün tetkikler yapıldı. Ordan Oraya sürekli flimler tahliller….

Yaşına rağmen doktorlar bile şaşırdılar… Tüm tahlilleri gayet güzeldi….

Hayretler içerisinde doktorlar gayet iyi olduğunu söyleyerek bacağının kesilmesi gerektiğini söylediler. Ameliyatı kaldırabilecekti. Ama o hiç istemiyordu…

“Haydi kalk kızım köyüme götür beni. Gidiyoruz” diyerek ayaklanıyordu. “Bacağımı kestirme sakın….”

“Kesilmeyecek” dedeciğim diyerek sürekli avutuyordum….

(Oysaki kesilmek zorundaydı)

Aradan 2 gün geçti. Kurban Bayramının üçüncü günü…. Evet dedem git gide nefes alması zorlaşmaya başlamıştı. Uyandırdığımda “kızım iyiyim merak etme” derdi tekrar uyurdu. Farkındaydım artık dedem son yolculuğuna hazırlanmıştı.

Ve saat 00.00 ‘ ı gösterdiğinde artık dedem gitmişti. Gözlerini yummuştu. Doktorların çabasına rağmen dönmek istemiyordu. Ve o acı söz geldi “BAŞINIZ SAĞOLSUN”.

Bağırmadım…  “GÜLE GÜLE DEDEM NUR YÜZLÜ DEDEM” dedim. Ve artık gidebiliriz köyümüze dedim.

Yaşın önemi yok…. Kaç yaşında olursa olsun ateş düştüğü yere yakar….

Ertesi gün dedemi hazır vaziyette en sevdiği yere köyümüze yola koyuldum. Köyümüze bir girişimiz vardı ki! Dedem ve ben peşi peşine… Tüm sevdikleri toplanmış herkes o güzel adamı bekliyordu. Yıl 2020 günlerden Pazartesi Kurban Bayramının üçüncü günü….

Son nefesinde yanında bulunduğum başta  dedemin, babamın ve tüm kaybettiklerimizin Mekanları Cennet Olsun İnşallah. Nur içinde uyusunlar….

Kurban Bayramınız Mübarek Olsun…