Radardan Çamurca’ya İniş

Doğa yürüyüşlerini hala çok severim. Zaman buldukça da özellikle ormanda yürümeye çalışırım. Bu alışkanlığı Ayancık’ta edindiğimi düşünüyorum. Havaların güzel olduğu günlerde her nöbet çıkışında potaslı ya da yazlık eğitim elbiselerimi spor çantama koyar, askerler ile misafirhanedeki odama yollardım. Ben de eşofmanlarımı giyip radardan Dolay köyü tarafına doğru yürüyüşe başlardım. Nöbetçi olduğum gecelerde genellikle çömez olduğum için uykunun en güzel saatlerinde nöbet sırası bana gelirdi. Bundan da çok şikâyetçi olduğumu söyleyemem. Herkes uyurken dinginlik içerisinde kitap okur, müzik dinlerdim. Çoğu zaman da benden sonraki kişiyi nöbete kaldırmaz sabaha kadar devam ederdim. Sonuç olarak her nöbet sonrası uykusuz ve yorgun olurdum. Ancak yürüyüşe başladığım andan itibaren yorgunluğumun kaybolduğunu hissederdim. O tertemiz orman havası, hele hele denizden esen hafif rüzgârın çam ağaçlarını okşayarak getirdiği o nefis aroma beni adeta büyülerdi. Radarın son noktası olan futbol sahasını geçip kendimi Çamurca tarafına doğru iniş aşağı bırakırdım. Keçi yollarından diyeceğim ama Ayancık’ta keçi gördüğümü de hatırlamıyorum. Ben ona domuz yolu desem daha uygun olur herhalde. Zaman zaman hafifçe genişleyen bu yollardan kampa doğru hızla inerdim. Hani derler ya zıplaya zıplaya.

Zıplama demişken! Bizim Faik’in lakabı “Zıp zıp”. Haklısınız kim bu Faik diyenleriniz olacaktır. Faik Ozansoy benim devre arkadaşım, canım, ciğerim. Hoş bu yazıyı okuyan yaş almış dostlarımın çoğu Faik’i tanıyordur. Faik’in şeflerinden (R) Mehmet Küçük abimiz takmıştı bu lakabı. Faik çok hareketli bir arkadaşımız. Kıpır kıpır enerji ve sevgi doludur. Yerinde duramaz. Şimdikiler hiperaktif diyorlar, o zamanlar biz zıp zıp demeye başlamıştık.

Faik ile birlikte Ayancıkspor’da top oynadığımız için çok sık birlikte antrenman yapardık. Ben bu yürüyüşlerden Faik’e de bahsettim. Hadi beraber yürüyelim antrenman olur. Birlikte nöbet tuttuğumuz günlerde bu yürüyüşleri Faik ile de yapmaya başladık. O tam zıp zıp, Dolay köy sırtından Çamurca’ya doğru iniş aşağı döndüğümüzde adam keçi gibi zıplaya zıplaya hızla inmeye başlardı. Bende cüsse iri zıp zıp’ı yakalamak zor. Bu ara Ayancık’ta keçi yok demiştim ya! Varmış.

Bazen keşke Faik’i bu işe bulaştırmasaydım dediğim anlar oldu. Zaten zor yetiştiğim Faik aşağı Çamurca yoluna inince, hadi bakalım Ayancık’a kadar yavaş tempo koşalım demeye başladı. Hık mık ettiysem de mecbur ona uydum. Adamın duracağı yok, zamanla tempoyu artırmaya başladı. Düz yolda da temposunu rahatça yükseltebiliyordu. Bir gün yeter oğlum, gücüm var koşabilirim, ancak kaslara oksijen gitmiyor dedim. Bastı kahkahayı. Hala bu konu konuşulduğunda omzuma vurur ve kahkahalarla güler. Kaslara oksijen gitmiyor.

Zaten koşucu olsam kaleci olmazdım. Koşmayı sevmediğimden kaleci olmuştum. Sonrasında her ikisini de geliştirdim tabii. Baktım bu koşuların ardı arkası gelmiyor. Faik’i yola indiğimizde oyalamak için cinlikler düşünmeye başladım. Böylece dinlenme fırsatı bulacaktım. Faik’cim gel kampa girelim ben bir yudum su içeyim. Faik denize bir bakalım. Yaz aylarında ise harika bir bahane bulmuştum. Vücudumuz ısındı, denize dalıp çıkalım aynı saunalardaki şok havuzları gibi. Vücudumuz zinde olur. Faik bu işi pek sevmiyordu, üşütmekten korkuyordu sanırım.

Yanılmıyor isem bir Mayıs sabahı nöbetten çıkmış Çamurca’ya sabah sekiz otuz civarı inmiştik. Deniz soğuk olmasına karşın Faik’i ikna etmiştim. Askeri kampa girdik, aşağıda deniz kenarında soyunup şortla denize daldık. Orada şov sırası bendeydi, koşuda çizilen karizmamı burada yükseltmek için koşarak soğuk sulara ilk atlayan her zaman ben olurdum. Bir gün ikimiz de denizden çıkmaya başladığımız sırada yukarıdan bir askerin koşarak bize geldiğini gördük. Nasıl emir almışsa koşarken kepini bile düşürdü. Yanımıza geldiğinde soluk soluğa “Radar Komutanı sizi çağırıyor” dedi. Şaşırdık komutanın sabah 8,30’da kampta ne işi var. Giyinirken de konuşuyorduk. Komutan yengeyi gönderdi herhalde, kampta kafayı dinliyor. Belki o da yürüyüş yaptı Ayancık’tan buraya geldi.  Yukarı çıkarken komutanımız Albay Işın Ayman’ın ne diyeceğini merak ediyorduk. Küçük gazinonun yanında, büyük çınar ağacının altında, bir masada oturuyordu. Yaklaştıkça masanın kurulu olduğunu gördük.

“Gençler yanlış yapıyorsunuz, bak ne güzel spor yaptınız buraya geldiniz. Şimdi buz gibi suya girmenin bir âlemi var mı? Üşütürsünüz. Sizler askersiniz her zaman sağlığınıza dikkat etmelisiniz,” dedi. Sözü biter bitmez de masadan kadehini aldı ve rakısını yudumladı.

Emredersiniz komutanım deyip yanından ayrıldık. O gün gene koşudan yırtmıştım. Zira Işın Ayman Albayın sağlığınıza dikkat emelisiniz sözü sonrası kadeh kaldırışı gözümüzden gitmiyordu. Gülmekten koşacak hal kalmamıştı. Kadehinde zehir olsa, ben içerim bana getir, şarkısını söyleye söyleye Ayancık’a döndük.

HÜSEYİN YAVUZ, İSMAİL BAYINDIRLI, MUSTAFA KILIÇ-BEHİÇ LÖKLÜOĞLU, ÖZCAN TOKUŞ, ERDİNÇ /ÇAMURCA ASKERİ KAMP 1979