Hüseyin Maşraf Abi ile Zargana Avı

Öncelikle Hüseyin Maşraf abimden özür dileyerek başlamak istiyorum. Bu özrümü Ayancık’a geldiğimde kendisine sözlü olarak da söyleyip, ellerinden öpeceğim. Nedir bu özür.

30 Ağustos 2019’da daha önce planladığımız gibi yirmi yedi kişi Ayancık’ta buluşup eski günleri andık. Dile kolay 41 yıl sonra tekrar Ayancık’taydık. 30 Ağustos gecesi de eskiden olduğu gibi toplu yemek yedik. Eskiden radarda çalışan subay, astsubay için 30 Ağustos çok farklı bir anlam daha taşırdı. Çünkü terfi edenler o gün yeni rütbelerini törenle takarlar, akşamına da yemekli bir eğlence yapılırdı.  30 Ağustos balosu.

Ayancık Eski Hava Radarı Gezisinden

2019 yılı 30 Ağustos gecesi daha önce planladığımız gibi Ayancık’ta eski çalışanlar olarak toplanmıştık. Akşam yemeğimizi de Ayancıklı dostlarımızın da katılımıyla belediyenin Gazhane tarafındaki sosyal tesislerinde yiyecektik. Sağ olsun Seyfi Özer kardeşimin organizasyonu ile yemek düzeni harika bir şekilde yapılmıştı. Ayancığın, denizin ve ormanın atmosferi içinde adeta kendimizden geçtik. Sağ olsun Ayancık Belediye Başkanımız (Kardeşim) Hayrettin Kaya da yemeğe katılıp bizleri onurlandırdı. Bizleri görmekten nasıl mutlu olduğunu tüm Ayancık halkı adına övgü ve sevgi dolu sözlerle ifade etti.  Bir kez daha arkadaşlarım adına teşekkür ederim.

Ayancık Belediye Meclis Üyesi Seyfi Özer kardeşim ve Belediye Başkanımız Hayrettin Kaya kardeşimizin bizleri gururlandıracağını geçmişimizdeki tanışıklıktan ve temsil ettikleri siyasi parti geleneğinden biliyordum. Bu öngörü, bizim de aldığımız terbiye gereği hazırlıklı olmamızı gerektiriyordu.  Ankara’dan gelirken Seyfi kardeşime ve Hayrettin kardeşime tüm arkadaşlarım adına birer anı hediye hazırladım. Onlara en yakışan hediye de ulu önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ümüzün küçük heykelcikleri idi. Nede olsa bizler Mustafa Kemal’in askerleriydik.

Soldan sağa; Mustafa Kılıç, Hayrettin Kaya, Seyfi Özer

Akşam yemeği başlamak üzere idi. Ben yukarıdaki odama çıktım, hazırladığım heykelcikleri aşağıya indirecektim. Odadan tam çıkmıştım ki! Balkon zeminindeki beş santimlik kot farkından dolayı dengemi kaybettim ve iki elimdeki hediyeliklerle birlikte yere yapıştım. Gözlüğüm fırladı ve tam ortadan kırıldı. Çok sağlıklı göremiyordum, üstelik ameliyatlı bacağım da burkulmuştu ancak en büyük üzüntüm Hayrettin kardeşime hediye edeceğimiz Atatürk heykelinin ayak kısmının biraz kırılmış olmasıydı. Panik halindeydim. Misafirler gelmeye başlamıştı. Hemen gidip Japon yapıştırıcı bulmalıydım. Geçici de olsa heykelciği tamir edip mahcup olmamalıydım. Hızla aşağıya indim. Tam o sırada en aşağıda merdiven başında canım kardeşim Ahmet Kurt, eşi ve bir bey ile karşılaştım. Özellikle Ahmet kardeşime hoş geldiniz dedim, sarıldım. Yanındaki beyi tanımamıştım. Ona da hoş geldiniz deyip uzaklaştım. Hem panik halindeydim hem de gözümde gözlüklerim yoktu. Meğer o bey Hüseyin Maşraf ağabeyim imiş. 40 yıl sonra gördüğüm Hüseyin abime büyük ayıp etmiştim. Japon yapıştırıcıyı alıp geldim, yakın gözlüğümü de takıp heykelciği tamir ettim. Sonrasında dostlarımın arasına katıldım. Eskimeyen dostlarıma tek tek sarılarak hoş geldiniz diyordum. Ahmet’in yanında Hüseyin Maşraf abimi görünce çok mahcup oldum.

Soldan sağa: Selahattin Arslan, Hüseyin Maşraf, Mustafa Kılıç

Hüseyin Maşraf abim benim birçok kez ekip şefliğimi yapmış kıdemli astsubay büyüğümdür. Mesleğinde kendini yetiştirmiş astsubaylardandır. Çok kibar, sevgi dolu bir insandır. Hiç kimse ile tartıştığını görmedim. Kimsenin de kalbini kırmadığını biliyorum. Askeri ortamlarda olmayı pek sevmezdi. Olduğu zamanlarda ise sessiz kalır sadece dinleyici olurdu. Ayancık’ta onu pek ortalarda da göremezdik, kendine has bir yaşantısı vardır. Kısaca onu çok severim. Onun da beni sevdiğini biliyorum. Aynı ekipte olduğumuz için, istirahat günümüz[1] de aynı olurdu. Bazen nöbetten inerken hazır ol çömez, falanca saatte gelip seni alacağım derdi. Söylediği saatte gelir, aşağıdan arabasının kornasına basardı (Yeşil Renault12 Station). Ben de iner arabasına binerdim. Bir gün beni evden aldı birlikte Ayancık köyüne gittik. Küçük bir iskelede yaklaşık sekiz metrelik bir kayığa bindik. Hüseyin abim çevik hareketlerle kayığın iplerini çözdü. Motor kapağını açtı, bir ipi çekerek motoru çalıştırdı ve iskeleden ayrıldık. Şaşırmıştım.  Bir müddet Karadeniz’in içlerine doğru açıldık, hava kararmaya başlamıştı. Sonra da kıyıya paralel şekilde yol almaya başladık. Ben şaşkınlıklar içerisindeydim. Hava iyice kararınca dümen kolunu tutmamı istedi. Motoru rölantiye[2] aldı. Kayığın ön tarafındaki tahtayı kaldırdı bir lüx lambası çıkardı ve yaktı. Şaşkınlıkla izliyordum. Hüseyin Abimin bu yönünü hiç bilmiyordum. Lüks lambasını kayığın önünde, dışa doğru bir kancaya takarak sarkıttı. Yine çevik bir hareketle kayığın içinden uzunca saplı bir kepçeyi aldı. Kayığın ön ucunda elinde kepçe ile bir müddet durdu. Sonra hızlı hareketler ile kepçeyi ardı ardına denize daldırmaya başladı. Lüks’ün ışığında seçebildiğim kadarı ile kepçenin içinde parlayan uzun balıklar görmeye başladım. Hüseyin abim dönüp kepçeyi kayığın içine boşaltıyor, tekrar uç noktaya gidiyor ve hızla denize daldırıyordu. Balıklar yakalandıkça benim de neşem artıyordu. Dümen kolu deyip geçmeyin, sabit tutmak çok önemli bir iştir. Ara sıra bıraksanız kayık düz gider ama bırakmamak lazım, Önemlidir, tecrübe ister.

Yakaladığımız balıkları daha önce balıkçı Ziya dayının tezgâhında görmüştüm. Uzun, yeşilimsi bir rengi vardı. Etiketinde Zargana yazıyordu. Demek biz Zargana avcılarıydık. Ertesi nöbette Hüseyin abim zarganaları evinde pişirip getirmişti. O kadar çoktu ki, tüm ekip soğan kırıp Zarganaları afiyetle bitirmiştik.

Zargana balığı

Zargananın en büyük özelliği fosfor içermesiymiş. Fosfor da özellikle hafızayı güçlendiriyormuş. Demek ki yeterince yememişim. Bekle Hüseyin abim, yakında geleceğim ve elini öpeceğim. Belki Zargana avına da çıkarız. Çıkmasak da seni hiç unutmayacağım.

2021 yılında Ayancık ziyaretimizde ben sözümü tuttum. Hüseyin Maşraf ağabeyimin elini öptüm. Tabi çok sevdiğim öğretmenim Serpil Maşraf’ın da. Birlikte Ayancık Köyünde anılarla dolu harika bir akşam yemeği de yedik. Tekrar Maşraf ailesine sevgi, saygı ve teşekkürlerimi iletiyorum.

Hüseyin & Sabiha Serpil Maşraf

[1] İstirahat günü; Nöbet tuttuktan sonraki dinlenme günü.

[2] Rölanti; Motorun en az yakıtla düzgün biçimde çalışma ayarı.