Maliyeci Osman Eriş’in Meşhur Arabası

Osman Eriş Ayancık radarının maliyecisi idi. Benden bir sene kıdemli 1977 mezunu astsubaydı. O zamanlar maaşlarımızı hazırlar, her birimize imza karşılığı ödeme yapardı. İşi ile ilgili konularda babasını dahi tanımazdı. Kurallar onun için çok önemliydi. Beş kuruşun hesabını yapar, kimseye ayrıcalık tanımazdı. Harcırah konusunda kılı kırk yarar en doğru ödemeyi yapardı.

Bir nöbette Osman Eriş beni çağırdı. Mesai bitmesine rağmen o komutanlık karargâhındaki odasında çalışmaya devam ediyordu. “Otur çömez, bana yardım edeceksin, köpek”  dedi. Önüme kalınca bir doküman koydu, sen buradaki rakamları bana okuyacaksın, ben de hesap makinesinde toplayacağım. Güle oynaya başladım, bir süre sonra kafam şişti. Rakamlar bitmek bilmiyordu, Osman her söylediğim rakamı Facit hesap makinesine tuşluyor sonrasında da kolu çeviriyordu. Mekanik seslerden iyice sıkılmıştım. Oğlum konu ne, ne kadar daha toplayacağız, sıkıldım ben dedim. O da beş lira eksik onu bulmamız lazım dedi. Yani bunca eziyet beş lira içindi, öyle mi dedim. “Evet, ne var,” dedi. Ayağa kalktım cebimden beş lirayı masaya bıraktım. Arkama bile bakmadan oradan uzaklaştım. “Ne o sıktı mı,” diye arkamdan bağırdığını duydum. Şaşırmayın Osman mesleğinde çok titizdir ama dostluğu çok sağlamdır. Sık sık biz 78’lilere sert tonda askerlik çekerdi. Baş lafı da “ Köpeeeek” ya da “ Kazma” olurdu. Yani kıdemli olduğunun şaka yollu hatırlatmasıydı bu.

Ayancık Hava Radarı Karargah Binası

Osman Eriş, Necati Duran (Keko) abi ile aynı bekâr evini paylaşırlardı. Zaten Ayancık’ta ilk bekâr evi olan onlardı. Bizler de sık sık muhabbet etmek için onların sahildeki eski ahşap evlerinde toplanırdık. Bazen de parasını bölüşerek ödediğimiz kısa metrajlı filmleri onların evinde seyrederdik.

Bedirhan Özcan – Osman Eriş – Necati Duran – (R) Ahmet Barut

Ayancık’ta bekâr olup da arabası olan tek astsubay Osman Eriş idi. Çamurca’ ya, Ayancık Köyüne, Yeni Konağa hep onun arabası ile gidilirdi. Araba denilince burada yazmadan olmaz. Osman’ın arabasına hasta olan ve araba kullanma takıntısı olan içimizdeki tek isim Faik Ozansoy idi. O mutlaka araba kullanmalıydı. Kullanamasa bile direksiyona geçip vites boşta iken gaza basmalıydı. Osman, Faik’in bu hoşluğunu bildiği için asla ona araba vermez, direksiyona dahi oturtmazdı. Faik bu isteğinden asla vazgeçmedi, hatırladığım kadarı ile hiçbir zaman Osman’dan arabanın anahtarını alamadı.

Osman izne İzmir’e gidecekti bana arabanın anahtarını verdi. Ancak sıkı sıkı tembihlemeyi de ihmal etmedi. İki günde bir arabayı beş dakika çalıştırıp kontağı kapatacaktım. Sakın gezmeye kalkma çömez diye bir kez daha ikaz etti. Tamam diye diklendim. Benim zaten ehliyetim yok kazma, nereyi gezeceğim. Osman izne gittikten sonra ne zaman öğrendi, kim söyledi bilmiyorum Faik yanımda bitti. Hadi kazmanın arabası ile gezelim dedi. Olmaz dediğimi hatırlıyorum. Ama ne zaman ve nasıl beni ikna ettiğini hatırlamıyorum. Sahil yolunda tura çıkmıştık bile. Faik direksiyonda, ben yanındaydım.

Gün aşırı Faik’le gezilerimiz sürdü. Anlaşılmasın diye lojmanın bahçesindeki park yerine karışı karışına özenle park edip gidiyorduk. İzin bitti, Osman izinden döndü. Ben de anahtarı verdim. Görevini yapmış bir asker olarak gururlu görünüyordum. Osman anahtarı alıp gitti. On dakika sonra askeri gazinonun önünde sıkı bir frenle durdu ve içeri girdi. “Ulan en akıllı seni bulmuştum köpek, bana ihanet ettin. Zıp zıp seni de mi kandırdı. Yok, binmedik diyecektim. Ben geri zekâlı mıyım len? Giderken arabanın kilometresini yazmıştım,”

Sanırım bir ay benimle konuşmadı. Gördükçe “Köpeeeek” deyip geçti.

Yukarıdaki fotoğrafı Osman Eriş’ten istedim. Senin şu meşhur arabanın bir fotoğrafını yolla da yazımda kullanayım dedim. Maalesef Osman, otomobilinin bulabildiği tek fotoğrafı bu. Fotoğrafı Çamurca’da çektirmişiz. Pikniğe Osman’ın arabası ile iki parti halinde gitmiştik.

Bir gün askeri gazinonun içerisine birkaç arkadaş ile beraber girdik. Karnımızı doyurmak için arka tarafa geçtik. O ne! Osman Eriş masaya yığılmış, kendinden geçmiş bir halde idi. Askerlere sordum, “ne oldu Osman astsubaya?” “Komutanım çok içti, galiba sızdı dediler.” Her halde Faik’ti beraberce hemen kollarını omzumuza attık, askeri gazinodan dışarı çıktık. Yağmur da iyi yağıyordu. Osman’ı götürmek mümkün değil, iki kişi taşıyamıyoruz. Aklıma cami geldi, caminin çeşmesinde yüzünü yıkayalım ayılır dedim. Yüzünü yıkamak ne, kafayı musluğun altına soktum. Osman’ın ayılacağı yok. Evine götürüp yatıralım dedik. Yine koluna girdik, götürmek mümkün değil. İkide bir uf, puf sesler çıkartıyor. Neyse ki yaşıyor dedik. Baktım olmayacak tek başıma sırtıma aldım. Kendini salmış biri meğerse ne kadar da ağır oluyormuş. Faik’te arkadan destekliyor, yağmur altında Osman’ın bekar evine kadar güç bela gittik. Ben Osman’ı tutarken, Faik ceplerinden evin anahtarını buldu. Karanlıkta kapıyı açtık. Açmamızla birlikte Osman canlandı, anahtarı elimizden kaptı ve “Hadi şimdi s…gidin deyip” kapıyı yüzümüze kapattı.

Osman ERİŞ’in Ayancık’ta ki nikah töreni

Osman Eriş, Radar nizamiyesinde (ortada)

İşaretle gösterilen Osman Eriş. Ayancık Hava Radar Futbol Takımı – 1980