Güle Güle Kaptan

Yaşam denilen olgu, bir varmış bir yokmuş diye başlayan masal gibi… Evet ;bir varmışsın bir yokmuşsun sonra Allahın bize verdiği son nefesimize kadar amel defterimize yazılan notlar ile hayata veda ediyoruz… Geride sadece bir tatlı nida bırakabilmenin servetini ya yaşıyoruz yada miras olarak duruşumuz, toplum içerisindeki yaşamımız ve her şeyden önemlisi musalla taşından son yolculuğumuza uğurlanırken ‘’Hakkımızı helal’’etme ile yolculuk başlıyor…
 

Kısa ve öz şekilde yazmamız gerekir ise bir vefatın arkasından yazabileceklerimiz bu mısralarda belirtim…
 

Ancak;Birde toplum içersinde kendine münhasır diye dillendirdiğimiz insanlar vardır..Hepimiz bunu çok defa dillendirmişizdir…Her özelliği ile kendini kabullendirmiş artık kanıksamışızdır o şahsı..Hatası ve iyiliği ile kendi doğrularında yaşamına devam eder,ne söylesen ,ne anlatsan o  bildiği yoldan asla dönmez,,Dönülmez bir yol alır kendince engin dalgalara göğüs geren ,tüm fırtınalarda kendisine liman bulabilen zaman zaman sendelese yine suyun akışına kendini veren kişi.Evet bahsettiğim şahsiyet dün elim bir kaza sonucunda yitirdiğimiz  emmim yani  rahmetli babamın yeğeni Mükremil Yıldız…
 

Kırk yıl önce Ordu İlimiz açıklarında batan teknenin içinden sağ kurtulan, yaklaşık 5 saat Karadeniz’in azgın sularında mücadele veren, mücadelesi sonucunda karaya çıkma şansına sahip bir Karadeniz çocuğu…
 

Kendisi  ile her karşılaştığımda tüm olan bitenleri bir çırpıda tane tane anlatabilen, sohbetinde defalarca kez dinlememe rağmen, sonucunu bilmeme rağmen  sohbetinden keyif aldığım ,zaman zaman terazinin topuzunu kaçırmana karşın hiç aldırış etmeden dinlediğim,her gördüğümde ‘’birinci vazifem’’gibi elini uzatıp öptürmesi ne kadarda kendisini mutlu ediyordu,Gözlerindeki ışıltı ve gurur ona yetiyordu…Hadi şimdi  kim uzatacak elini ,uzatsa bile orijinalinin yerini tutar mı?Ben seni hep öyle sevdim ,öyle saydım,yüzüne karşı asla saygısızlık yapmadım,,He her doğru her yerde söylenmez ilkesini bana Rahmetli Annem öğretmişti…Bazen insanlara alınganlık gösterdin, okuyamamak  asla ayıp değil ki,bazen okumuş insanlar bile bazı şeyleri düşünemiyorlar…Olsun be emmi,sen kendi bildiğin yolda hakka yürüdün.Makamların ve mevkilerin yeri hep doldu…Yaşam devam ettikçe hepte dolacak.Senin yerini kim dolduracak!
 

Kaptan lakabın bile sana yakışıyordu… Bu mübarek günde sana son görevimi yapamamanın hüznü, senin kaybetmenin acısı ile tüm YILDIZ Ailesine baş sağlığı diliyorum.
 

Mekanın cennet olsun…Toprağın bol..Allah rahmet eylesin.