Keske Bizi Duyabilsen Canım Babam!

İnsanın değerini hayattayken anlamak gerek diye boşuna söylenmiyor. Hayattayken annenize sarılın babanızı kucaklayın, Sevdiklerinize sevginizi yansıtmaktan söylemekten çekinmeyin… gün geldiğinde söyleseniz de sarılmak isteseniz de olmuyor.. Çünkü geç kalmış oluyorsunuz.

Cennet annelerin ayaklarının altındadır. … Ben de bir anneyim hem anne hem baba… Annelerimiz kadar babalarımızda önemlidir. Anne ağlar, anne korur, Anne duygusaldır… Baba baba ise; sevgisini yansıtamaz. Oysa sevmez mi! Oda canını feda edecek derecede sever…

Babalarımız Aile ve çocuğun ihtiyaçlarını temin etmek için yılmadan, usanmadan çalışır, yemez yedirir, giymez giydirir. Çocuğun bir yeri ağrısa, onlar daha fazla rahatsız olurlar. Çocuklarının rahatını kendi rahatlarına tercih ederler. Bu zahmetli meşgale yirmi otuz yıl belki daha fazla beklide daha az devam eder. Hatta, ana-babanın çocuğuna gösterdikleri ilgi hayat boyu sürer gider.

İşte benim babamda böyle bir babaydı!

Adam gibi adamdı…

2012 yılında Ayancık’a geldim. Benim 8 Yaşında 1 oğlum var ve 3 yaşında babasını kaybetti. Babasızlığı babasız büyüyenler daha iyi anlar. İstisnalarda var tabiî ki… Varken yokluğunu çekmek gibi… Ama benim babam öyle değildi.

Ben Ayancık’a  geldikten sonra babam Akciğer Kanseri’ne yakalandı. Son evre olmasına rağmen 3 Yıl yaşam mücadelesi verdik. Biz bunu hep beraber başardık, Başta babam, annem olmak üzere tüm ailemle… Ama artık bitmişti. Boşuna çabalıyorduk… 12 Aralık 2015 gecesi sabaha karşı gül oynaya uğurladık babamı. Hiçbir şey belli etmedik… Oda belli etmedi… Bağırsak, yırtınsak ne olacaktı ki? Gerimi gelecekti! Gözlerini yumdu… İçimizi yakan bu alevi bu ateşi biz küçüğümüzden büyüğümüze olgun bir şekilde babamızı sonsuzluğa uğurladık… Kim mi benim babam? 1958 doğumlu Adam Gibi Adam Murat KARABAŞ babam….  Mekanın Cennet Olsun canım babam… Nurlar içinde yat..

Canım Babama;

Sen gideli tam 1 Yıl oldu. Yokluğun içimizi acıtırken, zamanın ne çabuk geçtiğinin farkında olmuyor insan.. Sanki daha dün kaybetmişiz gibi.. Oysaki sensiz sessiz koskocaman 1 yıl…

Küçücüktük büyüdük, anne olduk baba olduk ..

Ellerin hiç gözümün önünden gitmiyor Babam. Her baba deyişimde içimde fırtınalar kopuyor. Sen herseyi bilen mantığınla hareket eden, Evimizin direği ustası babası her şeyiydin. Şimdi musluğumuz bozulsa yapacak bir babamız yok…  Başımız sıkışsa bir derdimiz olsa bilgi almamız gerekse her şeyi bilen bir babamız yok… Ben en ufak bir şeyi bile sana danışır fikrini alır öyle yapardım.  Çünkü sen yapacağım bir şeyi yanlış diyorsan o yanlıştır. Oysa şimdi kafama bir şey takılsa düşünür düşünür dururum. Çünkü artık danışacak bir babam yok…

Canım babam mutfakta yemek yerken o hasta halinle odandan bana el sallaman hala gözümün önünde. İnsan bazen çıldıracak gibi oluyor ya işte şuan bu yazıları yazarken çıldıracak gibi oluyorum.

Nasıl! Neden! Niçin! diyemiyor insan.. Çünkü Allah’tan geldik Allah’a gideceğiz. takdiri ilahi. Sözün bittiği yer…

Her gece rüyalarımızdasın… Her gece yanımızda sapasağlamsın. Seni çok özlüyoruz babacığım… Geri gelmeyeceksin bizleri duyamıyacaksın ama yinede söylemek istiyorum. Seni çok ama çok seviyoruz canım babam…